1. برج های خنک کننده    
2. تصفیه خانه فاضلاب  
3. لوله های سیمانی و بتنی  
4. پله ها  
5. تراورس های خط آهن  
6. تقاطع های غیر همسطح    
7. تونل ها  
8. ستون های دریایی  
9. باراندازها  
10. کارخانه های کشتی سازی

بیشتر مصالح ساختمانی تخلخل بسیاری دارند و در سطح دارای گروه های هیدرو کسیل هستند . این گروه های هیدروکسیل بخاطر شباهت با ساختار آب و ویژگی آب دوستی جاذب آب هستند . بنابراین بیشتر مصالح ساختمانی به راحتی خیس می شوند و در منافذشان آب جذب می کنند .اندازه ملکول آب 0.18 نانومتر است (نانومتر معادل 0.00018 میکرون می باشد ) .

از طرفی اندازه منافذشان در بیشتر مصالح ساختمانی بین 5 تا 200 نانومتر است و همچنین اندازه بیشتر آلاینده ها چون اسیدها ،کلریدها و سولفات ها بین 1 تا 2 نانومتر می باشد حتی در بتن و سنگ فشرده اندازه منافذ بسیار بزرگتر از آب است و با توجه به خاصیت آب دوستی مصالح ساختمانی امکان ورود آسان آب را فراهم می کند .

موارد ضروری که هنگام تصمیم گیری درباره مواد ضد آب سازی باید رعایت کرد : 

مقاومتی که می تواند در برابر جذب آب ایجاد کند .

مانع ایجاد کردن در برابر نمک های محلول در آب به ویژه نمک های کلر .

نفوذ عمل ضد آب سازی به عمق قابل قبول .

لکه نشدن مناطق سطح عمل شده .

دوام طولانی مدت در محیطی قلیایی .

خطر محیط زیستی و سلامتی پایین .

مقاومت در برابر اشعه فرا بنفش (بیش از 20 سال )

دو نوع از محصولات ضد آب سازی وجود دارد :

1. پوشش دهنده ها
2. نفوذ کننده ها

مسائل اقتصادی و راحتی استفاده باعث کاربرد گسترده ضد آب کننده های پوششی شده است .

در سطح دنیا محصولاتی چون رنگ های اکریلیکی و پلیمر هیپای سیلیکونی معمولا برای ضد آب کردن استفاده می شود . اندازه ذرات این پوشش دهنده ها بیش از صد نانومتر است که این مسئله باعث می شود نتوانند به داخل منافذ مصالح ساختمانی نفوذ کنند ،بلکه لایه ای ایجاد کنند که سطح را بپوشانند و مانع جذب آب شوند . این لایه های پلیمری عمدتا آب گریز هستند ولی باید آن ها را به شکل متناوب استفاده کرد ،نباید آسیب ببینند و باید در مقابل اشعه فرا بنفش هم مقاوم باشند .

تحقیقات نشان داده اطمینان پیدا کردن از روکشی مداوم روی سطح سخت در حین استفاده آسان نیست و این مسئله باعث ایجاد نقاط ضعیف در پوشش می شود . احتمال ترک خوردگی تمام انواع لایه های پلیمری معمولی در برابر اشعه فرا بنفش وجود دارد که این خود باعث ترک خوردگی پوشش در طول 2 تا 5 سال می شود و با از دست دادن خاصیت آب گریزی ،ضد آب سازی بی نتیجه می ماند .

نفوذ کننده های غیر واکنشی : 

روغن ها و دیگر مواد آب گریز با چسبندگی پایین هستند که منافذ لایه های زیرین را پر می کنند و خاصیت آب گریزی ایجاد می کنند . این مصالح در طبیعت تجزیه پذیرند و در یکسال آب گریزی خود را از دست می دهند .همچنین این محصولات فراهم کننده غذای قارچ و کپک هستند .

نفوذ کننده های واکنشی : 

نفوذ کننده های واکنشی با لایه های زیرین واکنش شیمیایی می دهند و برای سطح عمل شده آب گریزی در سطح مولکولی ایجاد و 3 تا 5 میلیمتر در داخل لایه های زیرین نفوذ می کنند بنابراین محافظتی که این نوع محصولات ضد آب سازی ایجاد می کنند بسیار طولانی مدت می باشد . علاوه بر این هوازدگی (اشعه فرا بنفش) و فرساینده های طبیعی تقریبا هیچ تاثیری روی آن ها ندارند و در نتیجه تاثیر بر ویژگی ضد آبی بسیار محدود است .محصولات ضد آب سازی با پایه سیلان برای کارکرد طولانی مدت مناسب اند .