قوانین و آئین نامه های مرتبط با دسترسی صنعتی با طناب
قوانین دسترسی با طناب ROPE ACCESS (کار در ارتفاع)
قانون ایمنی و سلامت در کار، 1974 تکلیف می کند که افراد موظفند :
هر کارفرما: موظف است که ایمنی محیط کاری، دستورالعمل ها، دستورات، اطلاعات، آموزش ها و شرایط سرپرستی را فراهم کند تا آنجا که بطور «منطقی» و «قابل اجرایی» از ایمنی و سلامت کارمندان خود اطمینان داشته باشد .
اصطلاح «بطور منطقی قابل اجرا» به مفهوم تعادل بین ایمنی و ارزش اطمینان ایمنی می باشد
کارفرما یا کارفرمای مستقل: خود شخص کارفرما می بایست (متقابلا) مسئولیت خود را تا آنجا که بطور منطقی قابل اجرا باشد باید اجرا و هدایت کند. بطوریکه ریسک سلامت و ایمنی افرادی که در حوزه کاری او یا کارمند او نیستند ولی در محیط حضور دارند به خطر نیافتد
هر کارمند : ملزم است تا توجه کافی جهت ایمنی و سلامت خود یا سایر افرادی که تحت تاثیر فعالیت های او هستند و از قلم افتاده اند یا از یاد رفته اند یا با او همکاری می کنند را به عنوان یک وظیفه و لازمه در راستای مسئولیت هایش مورد توجه قرار دهد. به بیانی دیگر هر شخص مسئولیت ایمنی و سلامت خود و هم سایرین را بر عهده دارد
قواعد / آیین نامه :
آیین نامه ها قواعدی هستند که توسط مجلس شورا و معمولا بر طبق قانون ایمنی و سلامت در کار 1974 تصویب شده اند
قواعد کار در ارتفاع سال 2005 : قوانین کار با طناب
قواعد کار در ارتفاع تمامی فعالیت های کاری که سقوط از هر ارتفاعی موجب آسیب و صدمه به شخص شود، را مورد توجه قرار می دهد .
مقدمه این آیین نامه ها در پاسخ به دستورالعمل های EU در خصوص کار در ارتفاع موقتی بوده و بسیاری از محدوده های قوانین انگلستان را به یک سند مجزای خاص هنگامی که با چنین کارهایی سرو کار دارد به همراه دارد .
این قوانین مربوط به همه مکان های صنعتی و بازرگانی به عنوان مثال تکنسین های دسترسی با طناب و سقف سازان تا پنجره پاک کن ها و معلمین اینگونه مدارس می باشد .
قواعد بیانگر نیازمندی ها جهت طراحی، سازماندهی چنین فعالیت هایی و معرفی یک راه دسترسی طبقه بندی شده و با استفاده از روش های کاری که بر پایه اجتناب، جلوگیری و کاهش خطرات و تلفات جانی می باشد. این قوانین بیانگر گرایش به اهمیت و توجه به میزان محافظت جمعی به جای محافظت شخصی می باشد. آنها همچنین به معیارهایی در خصوص انتخاب ابزار و تجهیزات، نگهداری از چنین ابزارهایی و بازرسی های ابزار و همچنین محیط های کاری مناسب پرداخته اند .
آئین نامه مربوط به عملیات های بالاکشی و تجهیزات بالابرنده 1998 (LOLER)
ایراتا اعلامیه ای در خصوص چگونگی استفاده از قواعد دسترسی به طناب منتشر کرد. هدف لولر این است که از موارد زیر اطمینان حاصل کند :
• تمامی عملیات و اعمال مربوط به بالاکشی و بالا رفتن بطور شایسته و درستی طراحی و مدیریت شده باشند .
• تجهیزات بالاکشی و بالابری با روال و شیوه ای ایمن بکار گرفته شوند .
• تجهیزات بالاکشی و بالابری در فواصل زمانی مناسب توسط یک شخص مجرب و توانا مورد آزمایش قرار گیرند .
تجهیزت بالاکشی به معنی تجهیزات کاری است که عمل جابجایی چه در مورد بالاکشی و چه در مورد پایین فرستادن بار انجام میدهند و شامل اتصالات کارگاه ها، بستن نگهداری و استقامت بار نیز می باشد. اصطلاح «بار» به مفهوم یک شخص می باشد .
این قواعد تصریح می کند که همه اقلام و ابزار باید مستقلا نشانه گذاری شوند تا مدارک مربوط به آنها و گواهی صحت آنها قابل ردیابی و مورد ارزیابی قرار بگیرند. این قواعد همچنین آزمایش دوره ای کامل PPE را بیان می کنند.
مدیریت قواعد سلامت و ایمنی در کار – سال 1999 (MHSW)
آئین نامه شماره 3 مدیریت قواعد سلامت و ایمنی در کار (MHSW) خواستار است تا کلیه کارفرماها ارزیابی خطر موثر و کارآمدی را جهت مشخص کردن و تعیین ریسک ها و خطرات طبیعی غیرطبیعی که در سطوح کاری مختلف وجود دارد، انجام دهند .
بنابراین، ارزیابی احتمالات چیست ؟
ارزیابی خطر نیازمند این است که شما تمامی احتمالات موجود در محیط کاری خود را ارزیابی کنید. این شامل هر آنچه که موجب آسیب به شما، کارمند شما (در صورت وجود)، دیگر افراد و احتمالات اتفاقات غیر مترقبه می باشد .
از این پس شما باید تصمیم بگیرید که چه تدابیری را برای جلوگیری از این اتفاقات یا کاهش احتمالات تا حد مطلوبی بیاندیشید. یک ارزیابی احتمال، یک آزمون دقیق، سیستماتیک و منظم خطرهایی است که در محیط های کاری می تواند موجب آسیب شوند .
خطر و احتمال :
اجازه ندهید که تشابه لغات شما را به اشتباه بیاندازد !
خطر یعنی هر آنچه که موجب آسیب شود (مثلا مواد شیمیایی، برق و کار با نردبان ها و غیره)
ریسک یا احتمال، پیش آمدی است که میزان آن کم یا زیاد بوده، میزان زیاد آن خطر می باشد و می تواند به شخص آسیب برساند .
معنای «مناسب» و «کارآمد» چیست ؟
جزئیاتی که در ارزیابی احتمالات لازم است می بایست متناسب با شدت سختی خطر یا احتمالات باشد. در تصمیم گیری به میزان تلاشی که شما در ارزیابی احتمالات می کنید باید قضاوت کنید که کدام خطرها اهمیت دارند و کدام تدابیر در جهت کاهش احتمالات تا حد مطلوبی قابل قبول می باشد .
ارزیابی خطر :
ارزیابی خطر عبارت است از بررسی محیط کار و شناسایی انواع مختلف خطرات و تحقیق در مورد آنها به شرح زیر :
1- پیدا کردن خطر
2- بررسی اینکه هر خطر چقدر احتمال وقوع دارد، در صورت وقوع شدت آن چه مقدار است و این خطر چه کسی یا چه چیزی را تحت تاثیر قرار خواهد داد .
3- پیدا کردن راهکار برای رفع خطر احتمالی یا محدود کردن آن و برنامه ریزی جهت عدم وقوع آن خطر
4- ثبت یافته ها در جداول یا نرم افزار
5- مرور و بررسی نهایی و انتشار یک سند راهبردی.
آئین نامه تدارک و استفاده از تجهیزات کاری – سال 1998 (PUWER)
آئین نامه PUWER 98 شامل کلیه ابزارهای کاری می باشد. هدف اصلی این آئین نامه اطمینان از تجهیزات کاری است که نبایست منجر به مورد خطر قرار دادن ایمنی و سلامت با صرف نظر از سن، شرایط، یا اصلیتشان شوند.
در شرایط کلی این آئین نامه،ابزارهای کاری مستلزم به ارائه موارد زیر می باشند:
• برای استفاده های هدفمند مناسب باشند.
• برای استفاده ایمن باشند. در شرایط ایمن و آشکار نگهداری و رسیدگی شوند بمنظور اطمینان از صحت وضعیتشان بازرسی شوند.
• توسط افرادی که اطلاعات کافی از استفاده آنها داشته، دستورالعمل آنها را مطالعه کرده، آموزش و تمرین کافی جهت کاربرد آنها داشته اند، مورد استفاده قرار گیرند.
• اندازه گیری ها و درجه بندی ایمنی – مثلا برای ابزارهای حمایت، نشانه ها، و اخطارها – همراه خود داشته باشند.
آئین نامه های سازه ها (ساختمان ها) (طراحی و مدیریت) سال 1994- CDM
کلیه سازه ها (طراحی و مدیریت) شامل کلیه مراحل برپایی سازه ها و ساختمان سازی از طراحی تا تعمیر و رسیدگی ملزم به توجه به ایمنی و سلامت، بکارگیری افراد و پرسنل با تجربه و داشتن طرح و یا فایل ایمنی و سلامت می باشند.
آئین نامه سازه ها (سلامت، ایمنی، بیمه، و رفاه) 1996- (CHSW)
آئین نامه شماره 6 پیشگیری از سقوط را پوشش می دهد. آئین نامه 2005 کار در ارتفاع بسیاری از تعاریف مختلف را تغییر داده و به این امر اشاره دارد که سقوط از ارتفاع 2 متر منسوخ می باشد.
تکنیک های دسترسی به طناب فقط زمانی که دسترسی از سطوح صاف یا سکوها عملی نباشد بکار گرفته می شود.
آئین نامه های کنترل مواد خطرناک سلامتی 2002- (COSHH)
استفاده از مواد شیمیایی یا سایر مواد خطرناک در کار، می تواند سلامت افراد را در خطر قرار دهد. این وظیفه تولید کنندگان است که اطلاعاتی همراه با محصولات ارائه دهند تا کاربران یا کمپانی ها بتوانند احتمالات را ارزیابی کرده و پیشگیری های مناسب را در خصوص حفظ ایمنی هنگام استفاده از محصول انجام دهند.
این قانون کارفرماها را ملزم به کنترل عرضه مواد خطرناک جهت جلوگیری از بیماری ها و سلامتی کرده است. آنها باید هم کارمندان و هم از سایر افرادی که ممکن است در معرض این مواد قرار بگیرند طبق قواعد کنترل مواد خطرناک سلامتی محافظت کنند.
نمونه های خطرناک شامل موارد زیر می باشد:
موادی که مستقیما در فعالیت های کاری بکار می روند. (مثل مواد چسبنده، رنگ، مواد شوینده)
موادی که در حین فعالیتهای کاری تولید می شوند. (مثلا بخار یا دود ناشی از جوش کاری، لحیم کاری)
موادی که در طبیعت وجود دارند (مثلا ذرات گرد و غبار)
عوامل زیستی مثل باکتریها و سایر موجودات ریز میکروسکپی.
آئین نامه های گزارش آسیب ها، بیماری ها و پیشامدهای خطرناک 1995- (RIDDOR)
هر اتفاق و تصادف، یا واقعه غیر مترقبه خطرناک یا ناشناخته ای که در آن شخص آسیب دیده قادر نباشد 3 روز یا بیشتر به کار خود باز نگردد، قانونا به سازمان HSE / سلامت محیط زیست قابل گزارش است.
مرگ یا آسیب دیدگی شدید
• اگر حادثه در حین کار و مربوط به آن رخ دهد و :
کارمند شما، یا کارمند مستقلی که زیر نظر شما کار می کند کشته شود یا آسیب های جدی دیده ببیند (نتیجه آن جراحت فیزیکی باشد) و یا؛
• شخصی از مردم عامه کشته و یا به بیمارستان منتقل شود.
کامل حادثه را در فرم مربوطه پر کرده و در طول مدت 10 روز به مرجع اجرایی صاحب نظر اعلام کنید.
آسیب دیدگی بیشتر از سه روز
در صورتی که حادثه ای مربوط به کار باشد (جراحت فیزیکی) و کارمند شما یا کارفرمای مستقلی که زیر نظر شما کار می کند، بیشتر از سه روز بعلت آسیب دیدگی قادر به کار کردن نباشد شما باید گزارش تهیه کنید. آسیب دیدگی بیشتر از سه روز نوعی از آسیب دیدگی است که جدی نبوده اما سبب می شود تا شخص آسیب دیده از کار دور بوده و قادر نباشد مجموعه کارها و وظایف همیشگی خود را بیش از سه روز که شامل کلیه روزهایی که در شرایط عادی انتظار فعالیت از او را نداشته باشند، مثل تعطیلات آخر هفته، روزهای استراحت و یا سایر تعطیلات انجام دهد. البته خود روز آسیب دیدگی شمرده نمی شود.
بیماری
اگر پزشکی به شما اطلاع دهد، یا متوجه شود که کارمند شما از بیماری مرتبط با کار رنج می برد شما باید گزارشی کامل از بیماری را به مرجع اجرایی صاحب نظر اعلام کنید.
پیشامدهای خطرناک
در صورتی که اتفاق رخ دهد که موجب آسیب قابل گزارشی نباشد ولی احتمال موجبات آن نیز می بوده، بنابراین واقعه خطرناکی شمرده شده و باید سریعا به مرجع اجرائی صاحب نظر (مثلا توسط تلفن) گزارش داده شود.
آئین نامه های تجهیزات و ابزارهای حمایت شخصی در کار- 2002:
PPE ، اظهار می دارد که تمامی ابزارها و تجهیزات اعم از پوشیدنی ها و قطعات در برابر یک یا چندین احتمال خطر سلامت و ایمنی طراحی شده اند. برای اطلاعات بیشتر به ضمیمه مراجعه کنید.
دستورالعمل اروپایی 98/686/EEC :
حداقل نیازهای PPE را شرح می دهد.
طراحی ترکیبی (دسته بندی 3) بمنظور محافظت در برابر خطرات مرگبار بعنوان مثال PPE بمنظور محافظت در برابر سقوط از ارتفاع اختصاص داده شده است.
این دستورالعمل همچنین دسته بندی های 1و 2 را که شامل کلاه های ایمنی محافظ، لباس های یکسره، پوشش های پا، دستکش ها، محافظ چشم و گوش، جلیقه نجات، لباسهای شب رنگ، لباس های ضد آب و یا محافظ در برابر هوای بد (به اندازه ای که به ایمنی و سلامت فرد آسیب برساند) را نیز پوشش می دهد. تجهیزاتی که در دسترسی با طناب استفاده می شوند. ملزم به داشتن نشان CE می باشند. نشان CE نشانه کیفیت نبوده بلکه دسته بندی 3 PPE به دلیل آزمایشات ملزم به آن می تواند نشان کیفیت تلقی شود. نشان CE به این مفهوم است که محصول حداقل نیازمندیها و الزامات دستورالعمل اروپایی را دارد.
اسناد و مدارک راهنما
اسناد و مدارک راهنما می تواند مسائل ایمنی و سلامت یک صنعت یا یک مبحث به خصوص در صنایع مختلف را مشخص و تعیین کند. این اسناد برای مساعدت افراد در فهم آنچه که قوانین می گویند، چگونگی تبعیت کردن از قوانین و ارائه پیشنهادات فنی می باشند.
پیروی کردن از اسناد راهنما اجباری نمی باشد و کارفرماها مجازند که به شیوه دیگری عمل کنند. ولی اگر از اسناد راهنما پیروی کنند به اندازه کافی از قوانین تبعیت کرده اند.
اطلاعات تماس
تلفن : 33443863-021
موبایل : 09128930060
موبایل : 09126801556
ایمیل : info@co7.ir
سئوالات متداول
آیین نامه ایمنی کار در ارتفاع : کار با طناب ،راپل
کلیات و تعاریف :
هدف :
هدف از تدوین این آیین نامه، ایمن سازی محیط کار و صیانت از نیروی انسانی و منابع مادی کشور و پیشگیری از حوادث ناشی از کار در کلیه کارگاه هایی می باشد که عملیات کار در ارتفاع و فرایندهای مرتبط در آنها انجام می گیرد
دامنه شمول :
مقررات این آیین نامه به استناد ماده 85 قانون کار جمهوری اسلامی ایران تدوین گردیده و برای کلیه کارگاه های مشمول قانون مذکور لازم الاجرا می باشد
کار در ارتفاع :
هر کار یا فعالیتی که موقعیت آن، در ارتفاع بیش از 2/1 متر نسبت به سطح مبنا انجام گیرد .
سطح مبنا :
اولین سطح زیرین جایگاه کار یا سکوی کار در ارتفاع، که بصورت ایمن گسترش یافته است .
مراجع ذیصلاح آموزشی :
به مراکزی اطلاق می گردد که مجوز لازم را از سازمان آموزش فنی و حرفه ای کشور یا سایر مراکز بین المللی معتبر اخذ نموده باشند .
مجری ذیصلاح :
شخص حقیقی یا حقوقی است که صلاحیت، تجربه و مهارت انجام کار را به صورت علمی و فنی داشته و می تواند با استفاده از نیروی کارآمد و شخص ذیصلاح نسبت به انجام عملیات برپایی، تغییرات و جمع آوری تجهیزات سامانه کار در ارتفاع اقدام نماید .
شخص ذیصلاح :
متخصصی است با دانش فنی و مهارت لازم مطابق با شرایط این آیین نامه که با گذراندن دوره های آموزشی از مراجع ذیصلاح آموزشی، توانایی سرپرستی و نظارت بر کار در ارتفاع را داشته باشد، ضمنا نامبرده می تواند نماینده مجری ذیصلاح یا کارفرما باشد .
عامل کار در ارتفاع :
فردی است که آموزش های متناسب با نوع کار در ارتفاع را حسب شرایط گذرانده و نسبت به اخذ گواهینامه مربوط از مراجع ذیصلاح آموزشی اقدام نموده و قادر به انجام کار بصورت ایمن می باشد .
حفاظت از سقوط :
مجموعه تدابیر و اقداماتی است که به منظور پیشگیری از سقوط با کاهش عوارض و صدمات ناشی از آن انجام می شود .
روش های ایمنی انجام کار در ارتفاع :
الف- سامانه محدود کننده :
سامانه ای است که از قرارگیری فرد در وضعیت سقوط جلوگیری می کند و به دو شکل عمومی نظیر نرده حفاظتی و فردی شامل نقطه اتصال لنیارد وکمر بند حمایل بندکامل بدن مورد استفاده قرار می گیرد .
ب- سامانه متوقف کننده
سامانه ای است که با استفاده از تجهیزات مناسب در صورت انجام سقوط، با جذب انرژی ناشی از سقوط باعث کاهش شدت صدمات و جراحات وارده به عامل کار در ارتفاع کار می گردد . که به دو شکل فردی شامل، کمربندحمایل بند کامل بدن،طناب ایمنی و نظایر آنها و عمومی مانند تور ایمنی مورد استفاده قرار می گیرد .
ج- دسترسی با طناب :
این روش شامل دو سامانه ایمنی مجزا می باشد؛ یکی به عنوان طناب دسترسی و دیگری تحت عنوان طناب پشتیبان عمل می نماید که شامل، کمربند حمایل بند کامل بدن همراه با وسیال دیگر برای صعود و فرود به جایگاه کار، و یا از آن و نیز موقعیت استقرار مناسب استفاده می شود .
فاصله ایمن :
حداقل فاصله ای است که برای جلوگیری از برخورد فرد هنگام سقوط با سطح مبنا مورد استفاده قرار می گیرد .
لنیارد :
طناب یا تسمه ای است که به منظور ایجاد ارتباط بین عامل کار در ارتفاع یا نقطه یا طناب تکیه گاه یا سازه ثابت با کمترین ایجاد مزاحمت مورد استفاده قرار می گیرد .
کمربند ایمنی :
وسیله ای است از جنس الیاف طبیعی یا مصنوعی یا ترکیبات پلیمری که ناحیه کمر را می پوشاند .
حمایل بند کامل بدن (هارنس) :
پوششی است از جنس الیاف یا ترکیبات پلیمری و مقاوم که عموما از انتهای بالای ران تا روی سطح کتف را پوشانده و توسط قلابهایی که به روی آن متصل است، فرد را به سایر تجهیزات سامانه های کار در ارتفاع وصل می کند .
قلاب قفل شونده(کارایین) :
ابزاری است حلقه ای شکل که برای اتصال اجزای سامانه های کار در ارتفاع به یکدیگر، مورد استفاده قرار می گیرد و به دو شکل پیچی یا قفل خودکار، ایمن می گردد .
شوک گیر :
ابزاری است که در روش های ایمن انجام کار در ارتفاع، به منظور کاهش اثر نیروی ضربه حاصل از سقوط، مورد استفاده قرار می گیرد .
انواع طناب :
تکیه گاهی، عملیات، ایمنی، دینامیکی، نیمه استاتیک، پشتیبان
طناب تکیه گاهی :
طنابی است انعطاف پذیر که از یک سمت به تکیه گاه ایمن متصل گردیده و به منظور حفاظت و محدودسازی فرد در برابر سقوط عمل می کند .
طناب عملیات :
طنابی از نوع تکیه گاهی است که برای حالت معلق، موقعیت گیری و محدودسازی فرد در عملیات صعود و فرود مورد استفاده قرار می گیرد .
طناب ایمنی :
طنابی از نوع تکیه گاهی است که در زمان سرخوردن عامل کار در ارتفاع، از دست دادن موقعیت اولیه وی عمل نموده و فرد را در حین سقوط متوقف می نماید .
طناب دینامیک :
طنابی است با خاصیت گشسانی که برای جذب شوک ناشی از سقوط و به حداقل رساندن نیروی برخورد مورد استفاده قرار می گیرد .
انواع نردبان :
یک طرف قابل حمل، دو طرفه، ثابت، ریلی، ثابت سقفی(پله مرغی)، کشویی، طنابی
داربست :
ساختاری است موقتی، که برای ایجاد یک یا چند جایگاه کار به منظور حفظ و نگهداری کارگران و مصالح در ارتفاع و فراهم نمودن دسترسی کارگران به تراز بالاتر، مورد استفاده قرار می گیرد و به انواع ثابت، متحرک، دیوارکوب، معلق و نردبانی تقسیم می شود .
اجزاء داربست :
پایه، کفشک، تیر، دستک، اتصالات یا بست ها، راه دسترسی، کف پوش سکو، پاخور، تیر میانی حفاظتی، تیر بالایی حفاظتی، بالشتک، صفحه پایه
بالشتک :
صفحه ای است که از جنس چوب، فلز و یا بتن که برای گسترش بار وارده از لوله پایه یا کفشک به زمین مورد استفاده قرار می گیرد .
راه دسترسی :
برای رسیدن ایمن عامل کار در ارتفاع کار به تزار مربوطه مورد استفاده قرار می گیرد .
مهار :
قطعه ای است که بصورت مایل وافقعی در ترازهای مختلف بر روی داربست نصب گردیده و به عنوان باربر عمل می کند .
بادبند :
قطعه ای است که در طول عرض یا ارتفاع (عمودی یامورب) برای جلوگیری از حرکت جانبی در داربست نصب می گردد .
بالابر سیار :
ماشین سیاری است که برای انتقال افراد برای کار در ارتفاع، از داخل سکو (محفظه ایمن) استفاده می شود با این دید که افراد می توانند در یک موقعیت دسترسی خاص به داخل سکو سوار یا پیاده شوند و به دو گروه اصلی زیر تقسیم می شوند .
گروه الف: بالابر سیاری که تصویر عمودی مرکز ثقل بار همواره داخل خط واژگونی است .
گروه ب: بالابر سیاری که تصویر عمودی مرکز ثقل بار ممکن است خارج از خط واژگونی باشد .
وبر اساس نوع حرکت به سه گروه زیر تقسیم می شوند :
نوع اول: بالابرسیاری که حرکت آن فقط در موقعیت ترافیکی مجاز می باشد .
نوع دوم: بالابر سیاری که در زمان بالا بودن سکو می تواند حرکت نماید و بالابر از مکانی بر روی شاسی کنترل می شود .
نوع سوم: بالابر سیاری که در زمان بالا بودن سکو می تواند حرکت نماید و بالابر از درون سکو کنترل می شود .
ضریب ایمنی :
نسبتی است که از تقسیم حداکثر نیروی وارده به سازه که می تواند سازه در برابر شکست یا تخریب مقاومت نموده به نیروی وارده ناشی در زمان بهره برداری که به همان عضو وارد می گردد. این ضریب هرگز نباید کمتر از 4/2 باشد. (بر اساس استاندارد ANSI A92 و BSEN280)
حد بار کاری :
حداکثر باری است که توسط بخشی از تجهیزات در وضعیت مشخص شده توسط شرکت سازنده مجاز به بهره برداری و استفاده از دستگاه یا تجهیزات می باشد .
بار کاری ایمن (SWL):
حداکثر حمل بار در شرایط ایمن که برای بخشی از تجهیزات در وضعیت های مشخص در نظر گرفته می شود .
توجه 1: تصاویر بعضی از مواد آیین نامه در ضمیمه پیوست می باشد .
توجه 2: کلیه واحدهای مورد استفاده در این آیین نامه بر اساس سیستم متریک می باشد .
فصل اول
الزامات عمومی
ماده 1- کارفرما مکلف است نسبت به شناسایی و ارزیابی مخاطرات و ایمن سازی محیط کار اقدام نماید .
ماده 2- کار فرما مکلف است با استفاده از سامانه های انجام ایمن کار در ارتفاع متناسب بانوع کار، ایمنی افرادی که در ارتفاع بیش از 1.2 متر نسبت به سطح مبنا مشمول کار می باشند، را تامین نماید .
ماده 3- کارفرما مکلف است نسبت به تهیه لوازم و تجهیزات استاندارد و متناسب با نوع کار در ارتفاع که دارای لوح شناسایی حاوی اطلاعات فنی بوده و در محل مناسبی از تجهیزات قابل رویت نصب شده است را اقدام و در اختیار کارگران قرار دهد .
ماده 4- کار فرما مکلف است در شرایط جوی نامساعد یا معیوب و ناقص بودن سازه و تجهیزات یا نقص در روش های ایمن کار در ارتفاع، از فعالیت کارگران شاغل در ارتفاع جلوگیری بعمل آورد.
ماده 5- با عنایت به ماده 88 قانون کار جمهوری اسلامی ایران، کلیه واردکنندگان، تولید کنندگان فروشندگان، عرضه کنندگان و بهره برداران از ابزارآلات، دستگاهها و تجهیزات مربوط به عملیات کار در ارتفاع مکلف به رعایت استاندارد تولید و موارد ایمنی و حفاظتی فوق الذکر می باشند .
ماده 6- نردبان اجزاء داربست، تجهیزات کار با طناب و سایر تجهیزات و دستگاههای کار در ارتفاع باید قبل از هر بار استفاده توسط عامل کار در ارتفاع بازدید شده و در صورت فرسوده یا معیوب بودن، موضوع را به کارفرما یا نماینده وی گزارش نماید .
ماده 7- کارفرما مکلف است پس از اطلاع از فرسوده و معیوب بودن لوازم و تجهیزات کار در ارتفاع با برچسب «خطرناک است- استفاده نشود» آنها را از دسترس کارگران خارج و پس از تعمیر شدن، تایید توسط شخص ذیصلاح مجددا به محل کار منتقل نماید . (شکل 9)
ماده 8- انجام کلیه امور نصب، راه اندازی، بهره برداری، سرویس، تعمیر و نگهداری تجهیزات دستگاه و ماشین آلات کار در ارتفاع باید مطابق با دستورالعمل شرکت سازنده صورت پذیرد .
ماده 9- کلیه متعلقات داربست، نردبان، تجهیزات، ابزار ووسایل کار در ارتفاع باید قبل از شروع و پس از اتمام کار توسط کارگران و در فواصل معین دوره ای بازرسی و کنترل گردد و مجوز شروع به کار صادر شود .
ماده 10-کلیه لوازم و تجهیزات کار در ارتفاع باید توسط شخص ذیصلاح بصورت دوره ای مورد بازرسی دقیق قرار گرفته و در صورت مشاهده نقص و یا فرسودگی برای از رده خارج نمودن به کارفرما اعلام نماید .
ماده 11- کلیه مجریان ذیصلاح مشمول این آیین نامه که عملیات اجرایی آنها در ارتفاع انجام می گیرد موظف می باشند در هنگام انجام کار از کارگران دارای گواهینامه مهارت از سازمان آموزش فنی و حرفه ای کشور یا سایر مراجع ذیصلاح استفاده نمایند .
ماده 12- عامل کار یا شخص ذیصلاح باید دارای گواهینامه مهارت فنی لازم از مراکز ذیصلاح بوده و توانایی انجام کار مربوطه را داشته باشد .
ماده 13- کارفرمایان، مجریان، پیمانکاران و سایر عوامل اجرایی در محدوده کارگاه و عملیات خود مکلف به جلوگیری از ورود افراد متفرقه می باشند ضمنا نصب علایم هشداری برای کارگران و افراد متفرقه «مطابق آیین نامه علایم ایمنی در کارگاه ها» به نحوی که به سهولت قابل رویت باشد و مانع انجام کار نگردد الزامی است .
ماده 14- حمل و نقل، نصب جمع آوری، انبار نمودن و کار با دستگاه ها ماشین آلات و تجهیزات کار در ارتفاع باید بگونه ای باشد که خطری را برای کارگران و افراد متفرقه ایجاد نکند.
ماده 15- پرتاب کردن و رها نمودن هر گونه شی ابزار، لوازم، تجهیزات و مصالح در حین کار ممنوع است.
ماده 16- طنابها و کابلها باید در برابر هر گونه سایش، مواد خورنده، گرماو شعله مستقیم مقاوم باشند.
ماده 17- رعایت آیین نامه های مربوط به خطوط برق دار در انجام هر گونه عملیات کار در ارتفاع که افراد و تجهیزات مربوطه در حریم تجهیزات و خطوط برقدار قرار می گیرند .
ماده 18- در لبه سقف های شیب دار باید تجهیزات مناسب و کافی جهت جلوگیری از لغزش و سقوط کارگر و یا ابزار کار پیش بینی شود. (شکل 34)
ماده 19- کارگرانی که بر روی سقف های شیب دار با شیب بیش از 20 درجه کار می کنند باید مجهز به سامانه محدود کننده و یا متوقف کننده گردند و در صورت امکان تورهای حفاظتی در زیر محل کار آنها نصب گردد. (شکل های 1-3، 55)
ماده 20- حضور فرد دوم روی سطح مبنا در هنگام انجام کار روی جایگاه های کار آویزان، بالابرهای سیار، برجی الزامی است.
ماده 21- کارفرما مکلف است نسبت به تهیه و در اختیار قرار دادن وسیله ارتباطی مناسب با فرد ثانوی در زمان انجام عملیات در ارتفاع اقدام نماید.
ماده 22- کارفرما مکلف است نسبت به نصب تابلو با محتوای موضوعی «قابل استفاده یا عدم استفاده» سامانه از قبیل داربست، متوقف کننده، بالابر سیار، جایگاه کار آویزان و سایر موارد مشابه اقدام نماید.
ماده 23- هنگام کار در ارتفاع فرد مستقر در جایگاه کار باید متناسب با نوع کار مجهز به وسایل حفاظت فردی از قبیل لباس کار، هارنس، کلاه و کفش ایمنی و سایر لوازم حفاظت فردی گردد. (شکل های 68، 78)
ماده 24- استفاده از کمربند ایمنی برای عملیات کار در ارتفاع ممنوع بود، فقط در صورتی مجاز است که به عنوان سامانه محدود کننده مورد استفاده قرار گیرد و فرد نباید در وضعیت سقوط قرار گیرد(شکل های 1-54 و 2-54و 55)
فصل دوم
نردبان
ماده 25- نوع، جنس و ابعاد قابلیت بارگذاری هر پله، نحوه نصب و نگهداری نردبان باید با شرایط جوی، محیطی و نوع عملیات متناسب باشد.
ماده 26- استفاده از نردبان در موارد زیر ممنوع است:
الف- روی داربست یاجایگاه کار در ارتفاع (شکل 1-28)
ب- به عنوان الوار و تخته زیرپایی برای ایجاد جایگاه کار (شکل 23)
ج- قرار دادن پایه های نردبان بر روی جایگاه کار ناپایدار مانند بشکه، آجر، جعبه، کیسه دریچه های آدم رو و موارد مشابه(شکل 39)
د – آغشته بودن سطوح مختلف نردبان به لکه چربی، گریس، روغن و سایر مواد لغزنده دیگر
هـ- معبر و پل ارتباطی بین دوجایگاه کار در ارتفاع
و- استفاده از نردبان معیوب، شکسته، پوسیده وناسالم
ماده 27- طول نردبان قابل حمل نباید بیش از 10 متر باشد. (شکل 1)
ماده 28- پایه های نردبان باید بر روی سطوح هموار و همتراز که مقاوم و غیر لغزنده باشد. قرار گیرد.
ماده 29- برای تردد و استفاده از نردبان، کارگر باید همواره رو به نردبان بوده و دارای سه نقطه اتکاء باشد و وضعیت بدن اونباید از محور تقارن نردبان خارج گردد. (شکل 5)
ماده 30- فواصل پله های نردبان از یکدیگر باید مساوی و بین 25 تا 35 سانتیمتر باشد.
ماده 31- تردد یا استقرار همزمان دو کارگر بر روی نردبان به جزء نردبان ثابت ممنوع است(شکل 12)
ماده 32- به جز نردبان طنابی استفاده از سایر نردبان ها هنگامی که به عنوان جایگاه کار مجاز است که جایگاه کار از پله سوم انتهایی نردبان بالاتر قرار نگیرد. (شکل های 10 و 12)
ماده 33- استقرار نردبان یک طرفه قابل حمل بایدبه گونه ای باشد که زاویه ایجادی بین نردبان با سطح مبنا در حدود 75 درجه بوده و یا شیب آن طوری انتخاب شود که فاصله بین پایه نردبان تا پای سازه یک چهارم فاصله تکیه گاه فوقانی بر روی سازه تا سطح مبنا باشد. (شکل 28)
ماده 34- در صورت اجبار در استقرار نردبان یک طرفه قابل حمل در زاویه ای بین 75 تا 90 درجه که تکیه گاه تحتانی یا سطح مبنا ایجاد می گردد باید نردبان بوسیله اتصالاتی با سازه یا دیوار بصورت ایمن بسته و محکم گردد. (شکل 8)
ماده 35- در نردبانهای یک طرفه ای که به عنوان معبر استفاده می شود باید انتهای فوقانی آن 1 متر از تکیه گاه بالاتر بوده و به نحو ایمنی مهار گردد. (شکل 6و 15)
ماده 36- اتصال دو نردبان یک طرفه به یکدیگر به منظور افزایش طول آن ممنوع است.
ماده 37- همتراز نمودن پایه های نردبان یک طرفه قابل حمل در سطوح با شیب بیش از 16 درجه ممنوع بوده و برای کمتر از آن باید از گوه مناسب استفاده شود. (شکل 27)
ماده 38- استقرار نردبان یک طرفه قابل حمل در امتداد سطح شیبدار با شیب بیش از 6 درجه ممنوع است. (شکل 27)
ماده 39- نردبان ثابت با طول بیش از 3 متر باید مجهز به سامانه متوقف کننده از سقوط باشد ودر فواصل حداکثر 9 متر یک پاگرد و هر قطعه از نردبان بین دو پاگرد به نحوی نصب گردند که ار امتداد قطعه قبلی نباشد. (شکل های 69و 71)
ماده 40- برای نردبان ثابت عمودی که بیش از 2.2 متر ارتفاع دارد باید حفاظتهای حلقوی یا مربعی شکل نصب شود بطوریکه با فواصل حداکثر 9/0 متری از یکدیگر و با بستهایی در طول محفظه مهار شده تا احتمال سقوط کارگر از بین حفاظ وجود نداشته باشد. (شکل های 19و 20)
ماده 41- در نردبانهای ثابت که مجهز به توده جانبی هستند و امکان نصب حفاظ های حلقوی یا مربعی شکل وجود ندارد کارگر باید به حمایل بند کامل بدن (هارنس) و طناب ایمنی با تجهیزات خود جمع شونده تجهیز گردد(شکل 56)
ماده 42- طول نردبان طنابی نباید بیش از 20 متر باشد.
ماده 43- استفاده از نردبان طنابی هنگامی مجاز است که امکان استفاده از سایر نردبانها میسر نباشد.
ماده 44- استفاده از نردبان با پله طنابی ممنوع است.
ماده 45- پله نردبان طنابی باید از جنس مقاوم بدون ترک خوردگی و پوسیدگی باشد.
ماده 46- نگهدارنده های نردبان طنابی باید بصورت محکم و ایمن در بالای هر پله بسته شده باشد.
ماده 47- در موقع استفاده از نردبان پله مرغی بر روی سقفهای شیبدار باید نردبان مذکور از راس شیب تا لبه انتهایی آن ادامه داشته و بصورت ایمن مهار گردد. (شکل 1-3)
ماده 48- پلکان منهول باید دارای مشخصات زیر باشد: (شکل 22)
الف- توسط دیواره ها و اطراف کاملا احاطه شده باشد.
ب- عرض پله باید بین 40 تا 50 سانتیمتر باشد.
ج- فاصله نصب اولین پله از کف نباید بیش از 20 سانتیمتر باشد.
د- سطح مقطع دایره ای پله باید حداقل 14/3 سانتیمتر مربع باشد.
هـ- در بالاترین نقطه بعد از آخرین پله بالایی محلی برای قرار دادن موقت دو عدد دسته یک متری برای سهولت ورود و خروج تعبیه گردد.
فصل سوم
جایگاه کار
ماده 49- کلیه جایگاه های کار در ارتفاع باید دارای محل استقرار، پاخور، نرده حفاظتی و راه دسترسی ایمن مطابق با استانداردهای معتبر باشد. (شکل 32)
ماده 50- اطراف جایگاه کار باید دارای حفاظ متناسب با نوع کار و ایمن باشد و همچنین جایگاه کار و کارگران مربوطه به سامانه متوقف کننده از سقوط تجهیز گردند. (شکل 45)
ماده 51- عرض جایگاه کار باید متناسب با نوع کار انتخاب شده و در هیچ حالتی نباید از 60 سانتیمتر کمتر باشد.
ماده 52- پوشش های کف که برای جایگاه کار استفاده می شوند باید حداقل روی سه تکیه گاه نگهداری شوند، مگر آنکه فاصله بین تکیه گاه ها متناسب با ضخامت الوار و به گونه ای باشد که خطر شکم دادگی بیش از حد یا بلند شدن تخته وجود نداشته و از مقاومت و استحکام کافی برخوردار باشد(شکل 36)
ماده 52- فاصله بین دیوار و جایگاه کار به جز دیوارکوب و نردبانی باید طوری باشد که امکان سقوط کارگر در هیچ حالتی از جایگاه کار ممکن نباشد و در مواردی که کار بر روی جایگاه کار بصورت نشسته انجام می شود نباید این فاصله بیش از 45 سانتیمتر باشد.
ماده 54- برای جلوگیری از وقوع حوادث احتمالی، فضای جایگاه کار باید عاری از هر گونه حفره دست انداز، پیش آمدگی و سایر موارد مشابه باشد.
تبصره- محل ورود افراد از راه دسترسی به جایگاه کار باید دارای حفاظ یا سرپوش لولایی مناسب و ایمن باشد.
ماده 55- نصب سرپوش حفاظتی در لبه خارجی جایگاه کار الزامی است.
ماده 56- تیرهای پیش آمده جایگاه کار آویزان باید دارای مقاومت، استحکام کافی و پایداری بوده و با اتصالات مناسب به تکیه گاهی ایمن متصل و مهار گردند. (شکل 120)
ماده 57- انتهای هر یک از تیرهای پیش آمده جایگاه کار آویزان باربر باید مجهز به قطعه متوقف کننده باشد. (شکل های 122 و 123)
ماده 58- طناب جایگاه کار آویزان باید مطابق با شرایط ذیل باشد:
الف- با ضریب اطمینان 10 برای رشته ای و فیبرها و ضریب اطمینان 6 برای سیم فولادی
ب- حداقل دو دور انتهای طناب روی قرقره یا پولی باقی مانده باشد.
ج- فاصله طنابها از یکدیگر حداکثر 5/3 متر
ماده 59- فاصله جایگاه کار آویزان از سازه باید به گونه ای باشد که به هیچ عنوان احتمال تماس یا برخورد جایگاه کار با سازه وجود نداشته باشد.
ماده 60- در صورت عدم استفاده از جایگاه کار آویزان باید نسبت به جمع آوری یامهار آن به سازه اقدام گردد.
ماده 61- کشنده های موتوری (وینچ) یا تجهیزات بالابر جایگاه کار آویزان باید بصورت مناسبی روی تکیه گاه متصل، مهار و قابل بهره برداری باشند.(شکل های 123و 121)
ماده 62- استقرار بیش از دو نفر در جایگاه کار آویزان یا راه انداز دستی ممنوع است.
ماده 63- کلیدهای قطع و وصل جایگاه کار آویزان باید به گونه ای باشد که پس از برداشتن فشار دست از روی آن موتور فورا متوقف شده وجایگاه را بصورت ایمن نگه دارد. (شکل 122)
ماده 64- طنابهای جایگاه کار آویزان باید به مرکز تیرهای پیش آمده متصل شده ونیروهای حاصل از این اتصال باید مستقیما به قرقره انتقال یابد.
ماده 65- جایگاه کار دیوارکوب باید از جنس فلز مقاوم یا عرض حداکثر 75 سانتیمتر قادر به تحمل حداقل نیروی 175 کیلوگرم وارده به قسمت جلوی آن باشد.
ماده 66- چنانچه جایگاه کار در مکانی قرار گیرد که زیر آن آب یا خطر غرق شدگی وجود دارد کارفرما مکلف است جلیقه نجات برای عامل کار در ارتفاع و تیم امداد و نجات با تجهیزات مناسب فراهم نماید.
ماده 67- جایگاه کار باید کاملا تمیز وعاری از هر گونه مواد لغزنده بوده و از سقوط اشیاء و عدم تعادل فرد روی آن جلوگیری نماید.
فصل چهارم
داربست
ماده 68- کارفرما مکلف است نسبت به نصب تابلو با مشخصات زیر که توسط مجری ذیصلاح به داربست نصب گردیده اقدام نماید:
الف- نام شرکت
ب- نام ونام خانوادگی مدیر مسئول
ج- نام و نام خانوادگی مسئول فنی
د – تلفن تماس شرکت
ر- آدرس شرکت
ماده 69- برپایی، جمع آوری و نگهدرای و هر گونه تغییر در سازه داربست باید تحت نظارت و سرپرستی شخص ذیصلاح انجام گردد.
ماده 70- شخص ذیصلاح باید از استحکام کافی سازه داربست قبل از شروع به کار، هنگام تعویض اجزاء وقفه طولانی در استفاده از آن با قرار گرفتن در شرایط جوی نامساعد اطمینان حاصل نموده و مستندات تایید استحکام سازه مذکور باید در کارگاه و شرکت مجری نگهداری شود.
ماده 71- داربست باید بر روی سطوح مناسب، صاف، هموار و غیر شیبدار برپا گردیده و دارای کفشک (تکیه گاه) باشد تا از نوسانات، جابجایی و لغزش آن جلوگیری بعمل آورده و نصب پایه ها بر روی آجر بشکه، جعبه، دریچه های آدم رو و سایر موارد مشابه به عنوان تکیه گاه پایه داربست ممنوع است.
ماده 72- داربست ها به جز داربست نردبانی باید از تمامی اجزاء زیر برخوردار باشند:
الف- کف پایه پاکفشک (به غیر از دیوار کوب، معلق، آویزان)
ب- پایه
ج- تیر باربر
د- تیر افقی
هـ- میله اتصال
و- میله بالایی
ز- میله میانی
ح- صفحات پاخور
ط- حفاظ مناسب بین میله میانی و پاخور
ی- راه دسترسی مناسب و ایمن
ک- پوشش کف محل استقرار کارگر و مصالح مقاوم و مناسب با نوع کار و تعداد کافی
ل- لوله مهار
م- بادبندهای عمودی، افقی، عرضی، طولی و مورب
ت- بالشتک( به غیر از دیوار کوب)
ن- بست و اتصالات (شکل 45)
ماده 73- دهانه داربست یا فاصله دو پایه عمودی داربست نباید بیش از 4/3 متر باشد.
ماده 74- در صورت نیاز به نصب هر گونه تجهیزات روی داربست شخص ذیصلاح باید استحکام مقاومت و مهار اجزاء آن را کنترل و بررسی نموده و مجوز نصب را بر روی داربست صادر نماید.
ماده 75- در برپایی، استفاده و جمع آوری داربست رعایت موارد زیر الزامی است:
الف- جمع آوری تجهیزات و مصالح از روی داربست بعد از اتمام کار روزانه
ب- کشیدن تمامی میخها از قطعات پیاده شده چوبی
ج- توزیع بار بصورت یکنواخت بر روی داربست
د- تعبیه بالشتک مخصوص در زیر کابل با طناب داربست به لحاظ احتمال بریدگی و ساییدگی
ح- عدم انجام کار بر روی داربست معیوب و ناقص
و- تعطیل نمودن کار بر روی داربست در شرایط جوی نامساعد
ز- عدم بارگذاری بیش از حد مجاز طراحی بر روی داربست
ماده 76- داربست باید قادر به تحمل حداقل 4 برابر بار وارده (مصالح و وزن کارگر) باشد.
ماده 77- داربستها باید سالم وعاری از هر گونه عیب و نقص ترک خوردگی، زنگ زدگی، له شدگی، پوسیدگی و سایر عیوب ظاهری بوده و بطور مطمئن مهار و بهم متصل شده و امکان جابجایی و لغزش در حین انجام کار وجود نداشته باشد.
ماده 78- در صورتی که در حین حمل بار بسمت بالا و پایین امکان برخورد آن با داربست وجود داشته باشد سراسر مسیر باید با نرده های حفاظتی عمودی پوشیده شود.
ماده 79- داربست ها به جز نردبانی باید از لوله مهار و بادبندهای مناسب(مورب، عمودی، افقی، طولی و عرضی) برای جلوگیری از حرکت جانبی برخوردار باشد.(شکل های 45و 50)
ماده 80- استفاده از لوله های مهاری و دستکها برای اتصال به سازه به منظور پایداری و ثابت کامل داربست الزامی است.
ماده 81- طول دستکهایی که در داخل دیوار برای اتصال داربست با سازه به عنوان مهار با پوشش فاصله بین داربست تا سطح سازه استفاده می شود نباید از 150 سانتیمتر بیشتر باشد.
ماده 82- جایگاه کار در داربست باید حداقل یک متر پایین تر از انتهای پایه های عمودی قرار گیرد.
ماده 83- هر پایه داربسـت، باید دارای کفشک دایره ای شکل به مساحت حداقل 150 سانتیمتر مربع یا مربعی شکل به مساحت حداقل 175 سانتیمتر مربع با ضخامت حداقل 5 میلیمتر بوده و ازجنس مقاوم باشد.
ماده 84- در اماکنی که افراد زیر داربست مشغول بکار هستند راه عبوری یا راه دسترسی داربست را باید با استفاده از حفاظ های مناسب ایمن نمود.
تبصره- در صورت استفاده از شبکه های فلزی به عنوان حفاظ باید چشمی های شبکه مذکور حداکثر 2 سانتیمتر مربع باشند.
ماده 85- برای دسترسی به تراز بالاتر در کلیه داربست ها به جز نردبانی باید از نردبان ثابت با پاگرد حفاظ دار ایمن استفاده گردد. (شکل 38)
ماده 86- در صورت استفاده از راه پله به عنوان راه دسترسی در داربست این راه پله ها باید دارای شرایط ذیل باشد:
الف- ارتفاع پله 15 سانتیمتر
ب- کف پله به طول حداکثر 30 سانتیمتر
ج- نرده راه پله به ارتفاع حداکثر 110 سانتیمتر و در سطوح شیب دار حداقل ارتفاع 75 سانتیمتر
ماده87- انتقال یا جابجایی داربست های متحرک چرخدار با نفر مستقر شده روی آن ممنوع است.
ماده 88- تمامی داربست ها به جزء داربست متحرک باید در دو جهت عمودی و افقی به سازه محکم مهار شوند.
ماده 89- حداکثر ارتفاع مجاز برای داربست متحرک برچی 6/9 متر بوده و برای ارتفاع بیش از آن داربست مذکور باید مهار گردد.(شکل های 47و 50)
ماده 90- در داربست برجی متحرک نسبت ارتفاع به عرض نباید بیش از 3 به 1 باشد(شکل 50)
ماده 91- کلیه چرخهای داربست متحرک باید مجهز به قفل مناسب بوده و قطر خارجی چرخها نباید از 5/12 سانتیمتر کمتر باشد. (شکل 48)
ماده 92- در داربست برجی ثابت نسبت ارتفاع به عرض نباید بیش از 4 به 1 باشد.
ماده93- حداکثر ارتفاع داربست برجی ثابت در حالت آزاد نباید بیش از 12 متر باشد. (شکل 45)
فصل پنجم
روش دسترسی با طناب
ماده 94- شخص ذیصلاح باید نسبت به ایجاد نقاط تکیه گاهی ایمن، نصب وجمع آوری طناب های عملیات و پشتیبان برای عامل کار در ارتفاع اقدام نماید.
ماده 95- شخص ذیصلاح باید قبل از شروع هر شیفت کاری نسبت به ابلاغ دستورالعمل اجرای شروع به کار عامل کار در ارتفاع اقدام نموده و محور شروع به کار وی را صادر نماید.
ماده 96- در عملیات دسترسی با طناب حضور تیم یا فرد نجات دهنده الزامی است.
ماده 97- عامل کار در ارتفاع باید همواره دارای حداقل دو نقطه اتکاء یا تماس بوده و هر یک از انقاط اتکاء باید بصورت مجزا به یک تکیه گاه ایمن متصل شده باشند (شکل های 88و 112)
ماده 98- استفاده بیش از یک نفر به صورت همزمان از یک طناب ممنوع است ، مگر در شرایط نجات که نجاتگر میتواند از طناب مصدوم استفاده کند.
فصل ششم
سامانه های متوقف کننده و محدود کننده سقوط
ماده 99- سامانه متوقف کننده از سقوط باید دارای حداقل فاصله ایمن بوده و از اجزاء زیر تشکیل شده باشد(شکل های 65 تا 78)
الف- طناب ایمنی افقی و عمودی
ب- لنیارد نگهدارنده
ج- ابزار قفل شونده
د- کمربند حمایل بند کامل بدن
هـ- شوک گیر
ماده 100- سامانه متوقف کننده از سقوط باید مطابق با شرایط زیر تهیه و آماده شده و در اختیار بهره بردار قرار گیرد.
الف- بصورت ایمن به نقطه تکیه گاهی متصل گردیده و نیروی 2000 کیلوگرمی را تحمل نماید.
ب- طناب ایمنی افقی محکم بسته شده باشد.
ج- طناب استاتیک حداکثر 2000 کیلوگرم بار وارده را تحمل نماید. (شکل 106)
ماده 101- شخص ذیصلاح موظف است سامانه متوقف کننده از سقوط را قبل از هر شیفت کاری بازرسی و کنترل نموده و از ایمن بودن آن اطمینان حاصل نماید.
ماده 102- در ارتفاع بیش از 2/1 متر، چنانچه سامانه متوقف کننده از سقوط مجهز به شوک گیر نباشد. این سامانه باید سطح شوک وارده را در شرایط سقوط به مقدار کمتر از 400 کیلوگرم کاهش دهد.
ماده 103- فواصل سقوط آزاد و سقوط ناشی از شوک گیر در ارتفاع بیش از 2/1 متر، نباید بیش از فاصله بین جایگاه کار و سطح مبنا باشد.
ماده 104- پس از وقوع سقوط بر روی شوک گیر و در صورت استفاده از آن باید این ابزار از رده خارج شده و تعمیر آن ممنوع است.
ماده 105- سامانه متوقف کننده: از سقوط باید دارای شرایط زیر باشد:
الف- مطابق با استانداردهای معتبر در خصوص طناب ایمنی عمودی و ریل ها
ب- طنابها در قسمت پایینی بهم تابیده نشده باشند.
ج- بصورت ایمنی به نقطه تکیه گاهی متصل گردد
د- گره نداشته و لغزنده و روغنی نباشد
ه- برای ازدیاد طول طناب، طنابها بهم گره زده نشوند
و- بوسیله پوشش های مناسب از لبه های برنده و تیز محافظت شود(105)
ز- بوسیله رنگ بندی، طناب ایمنی مشخص گردد.
ح- به سطح ایمن زیر ناحیه کاری کارگر متصل گردد.
ماده 106- استفاده همزمان افراد از طناب ایمنی عمودی در سامانه متوقف کننده از سقوط ممنوع است.
ماده 107- در نصب طناب ایمنی باید حداقل فاصله ایمنی تا سطح مبنا (2/1 متر، طول لنیارد نگهدارنده بیشترین ازدیاد طول و شوک گیر، 5/2 متر) در نظر گرفته شود.
ماده 108- میزان شکم دهی طناب ایمنی افقی در بین دو نقطه تکیه گاهی، نباید بیش از 2/1 متر باشد.
ماده 109- طناب ایمنی باید به نقاط تکیه گاهی مناسب از سازه که حداقل قادر به تحمل نیروی 2200 کیلوگرمی می باشد متصل گردد.
ماده 110- طناب نیمه استاتیک در سامانه متوقف کننده از سقوط باید دارای شرایط زیر باشد:
الف- قطر طناب باید حداقل 13 میلیمتر باشد.
ب- مجهز به طناب پشتیبان عمودی برای حداقل هر 9 متر باشد (شکل های 89 و 88)
پ- حداکثر تغییر شکل هنگام کشیده شدن نباید بیش از 40 میلیمتر به ازاء هر 9 متر طول باشد.
ت- مجهز به پوشش حفاظتی مناسب که طناب را از بریدن و ساییدگی محافظت نماید.
ث- مطابق با استانداردهای معتبر باشد.
ماده 111- کمربند حمایل بند کامل بدن (هارنس) مورد استفاده در سیستمهای متوقف کننده از سقوط باید دارای حلقه سینه ای بوده و ابزار متوقف کننده سقوط به این حلقه های سینه ای با پشتی متصل گردد. (شکل 95)
ماده 112- کمربند حمایل بند کامل بدن (هارنس) مورد استفاده در سیستمهای محدود کننده باید دارای حلقه شکمی باشد (شکل های 57 و 58)
فصل هفتم
تور ایمنی
ماده 113- هنگامی که کارفرما تور ایمنی را روی ناحیه کاری نصب می کند باید مطمئن باشد که: (شکل 115)
الف- تور ایمنی حداقل4.2 متر و حداکثر 6.2 متر پایین از ناحیه یا تراز کاری نصب شده باشد.
ب- تور ایمنی باید 4/2 متر از هر طرف از کناره های ناحیه کاری بیشتر ادامه داشته باشد.
ت- تور ایمنی که از چندین تور تشکیل می شود باید بصورت ایمن بهم متصل شده بطوری که توتایی جذب نیروی برابر یا بزرگتر را داشته باشند.
ماده 114- در مواقعی که افراد به تراز زیرین ناحیه کار دسترسی دارند و احتمال خطر سقوط مصالح روی سر آنها وجود دارد کارفرما مکلف است نسبت به نصب تور جمع آوری نخاله در زیر منطقه کاری اقدام نماید(شکل 113)
ماده 115- تور ایمنی باید بگونه ای نصب شود که بین کارگر و تور هیچ مانعی وجود نداشته باشد. (شکل 115)
فصل هشتم
بالابرهای سیار
ماده 116- بالابرهای سیار دارای حداقل چهار چرخ و اهرم ترازکننده بوده و به مکانیزم قفل شونده و محدود کننده شعاع حرکت بازو مجهز باشند. (شکل های 116 و 117 و 118)
ماده 117- بالابرهای سیار باید مجهز به حس گرهای فعال وزنب ار و گشتاور بوده تا در صورت افزایش وزن و نامتعادل شدن سکوی کار از ادامه کار و واژگونی دستگاه جلوگیری بعمل آورد.
ماده 118- بالابرهای سیار باید مجهز به پلکان ایمن برای رسیدن فرد به جایگاه کار باشد.
ماده 119- بالابرهای سیار باید مجهز به حس گرهای محدود کننده ارتفاع بوده تا در صورت افزایش غیر مجاز ارتفاع سکوی کار از ادامه کار دستگاه جلوگیری بعمل آورد.
ماده 120- بالابرهای سیار باید به حس گرهای فعال حرکت روی سطح زمین مجهز بوده تا در صورت قرارگیری دستگاه در شیب بیش از حد مجاز، عمل نموده و از ادامه کار آن جلوگیری بعمل آورد.
ماده 121- بالابرهای سیار بایدبه دکمه های توقف اضطراری که در دو محل سکوی کار و کنار منبع تغذیه قرار می گیرد مجهز باشد.
ماده 122- به منظور جلوگیری از واژگونی بالابرهای سیار کلیه سیلندرهای هیدرولیک باید به شیرهای قفل کننده حفاظتی تجهیز گردد.
ماده 123- بالا بر های سیار باید مجهز به سیستم کنترل اضطراری باشد تا در موقع قطع برق دسگاه یا یا از کار افتادن موتور ویا هر دو نسبت به جمع کردن دستگاه بصورت ایمن اقدام نماید.
ماده 124- سیستم فرمان جک های دستگاه بالابرهای سیار باید مجهز به حس گر بوده تا در حالت بالا بودن سکو امکان جمع شدن جکها میسر نگردد.
ماده 125- کارفرما مکلف است نسبت به تهیه دستورالعمل شرکت سازنده برای اجرای نکات ایمنی هنگام کار اقدام و آنرا در اختیار عامل کار در ارتفاع قرار دهد.
ماده 126- مجری کار با بالابر سیار باید از تردد افراد متفرقه در حریم دستگاه جلوگیری نماید.
ماده 127- هنگام کار در داخل سکوی بالابر سیار استفاده از هر گونه نردبان، زیرپایی و سایر موارد مشابه به منظور افزایش ارتفاع ممنوع می باشد.
ماده 128- هنگام جابجایی بالابرهای سیار، نباید فرد در سکوی بالابر مستقر شده باشد.
ماده 129- کارفرما مکلف است برای استفاده از بالابرهای سیار ماشینی در مکانهای پرتردد از سه نفر به شرح زیر استفاده نماید:
الف- راه انداز دستگاه
ب- فرد مستقر در جایگاه کار
ج- پرچم دار یا کسی که نباید در فاصله 150 متری قبل از خودروی مذکور مستقر شده و با علایم مناسب، سایرین را از توقف خودرو یا جایگاه کار مذکور مطلع نمواید.
ماده 130- بر روی بدنه بالابرهای سیار باید لوح شناسایی، دستورالعمل های ایمنی و علائم هشداردهنده مطابق با استاندارد بگونه ای که واضح و خوانا باشد نصب گردد.
ماده 131- هنگام استقرار بالابر سیار، عامل کار در ارتفاع باید برای تعادل دستگاه از جکهای تعادلی، ترمز و گوه ی زیر چرخ استفاده نماید.
ماده 132- بالا رفتن و پائین آمدن از مهارها، ستون ها، بوم ها و مفاصل سکوی کار بالابر سیار ممنوع است.
ماده 133- استقرار بالابر سیار، در صورتی مجاز است که زیر جکها از استحکام کافی برخوردار بوده و شیب مجاز سطح مبنا رعایت شده باشد.
ماده 134- استفاده از بالابر سیار به عنوان جرثقیل ممنوع است.
ماده 135- به استناد مواد 91 و 95 قانون کار جمهوری اسلامی ایران مسئولیت رعایت مقررات این آیین نامه بر عهده کارفرمای کارگاه بوده و در صورت وقوع هر گونه حادثه بدلیل عدم توجه کارفرما به الزامات قانونی، مکلف به جبران خسارات وارده می باشد
این آیین نامه، مشتمل بر 8 فصل و 135 ماده و 3 تبصره می باشد که به استناد مواد 85 و 91 قانون کار جمهوری اسلامی ایران در جلسه مورخ 10/8/1389 شورای عالی حفاظت فنی تهیه و در تاریخ 17/11/1389 به تصویب وزیر کار و امور اجتماعی رسیده است.
وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی- عبدالرضا شیخ الاسلامی
الزامات دوره آموزشی دسترسی با طناب،راپل (ایراتا)
آموزش کار در ارتفاع : راپل
تجهیزات و طنابها(دسترسی با طناب) ROPE ACCESS
سوار کردن تجهیزات شخصی:
داوطلبان می بایست قادر به پوشیدن و نصب ابزارها و تجهیزات شخصی دسترسی با طناب و جلوگیری از سقوط خودشان باشند. این امر شامل بستن، پوشیدن، مرتب کردن و ایجاد گره های مناسب می باشد. برای مثال گره هایی که در دم گاوی ها و نقطه اصلی آنها استفاده می شوند. داوطلبان می بایست قادر باشند به درستی یک هارنس مناسب را انتخاب، تنظیم و سر هم کنند، دم گاوی ها را گره بزنند، کلیه ابزار و تجهیزات را به نقاط اتصال مناسب نصب کنند و استفاده صحیح هارنس ها را در مقوله های متنوع و منحصرا استفاده درست همه نقاط اتصال هارنس کامل درک کرده و از آن اطلاع داشته باشند
چک کردن تجهیزات و ابزارها:
به صورت عمومی قبل از هر بار استفاده از هر کدام از تجهیزات، داوطلبان می بایست آنها به صورت چشمی و لمسی مورد بازرسی قرار دهند. نحوه بازرسی هر یک از ابزارها به صورت کامل در بخش معرفی تجهیزات، اختصاصا برای هر یک از تجهیزات بیان شده است .
در صورت یافتن هر گونه ایراد و مشکل در تجهیزات بلافاصله استفاده از آن را متوقف کنید و ابزار معیوب را به ناظر سطح 3 یا مربی کلاس تحویل داده تا جهت بررسی کامل تر و دقیق تر اقدامات لازم انجام شود .
همچنین جهت تمرین و افزایش تمرکز، داوطلبان در طول کلاس و هنگام شروع به کار علاوه بر چک کردن به صورت شخصی، دو به دو یکدیگر را چک می نمایند .
گره ها، زنجیر کردن و کیسه کردن طناب ها
داوطلبان باید نحوه زنجیر کردن و کیسه کردن طناب ها را نشان دهند .
داوطلبان باید گره زدن، مرتب کردن، بستن و نصب گره ها را انجام داده و از کشیدگی ها، موارد استفاده و محدودیتهای آنها آگاهی داشته باشند:
- گره سردست – ضامن یک لا
- گره 8
- گره 8 دولا (گره خرگوشی)
- گره پروانه
- گره استاپر – ضامن دوبل
کاربران باید قادر باشند که گره ها را با نام آنها تشخیص دهند، کاربرد اصلی آنها و هر گونه محدودیت استفاده از آنها را بدانند و بتوانند چندین بار یک گره را بزنند .
ایجاد کارگاه مقدماتی
داوطلبان می بایست طرز کار یک کارگاه ساده را با طناب نشان دهند، که این شامل اصول پایه طناب ها و اتصالات در حرفه دسترسی با طناب می باشد. بعنوان مثال هر رشته طناب باید کارگاه مجزا داشته باشد. هر دو سیستم طناب باید بمنظور حفظ ایمنی بیشتر به یکدیگر متصل باشند. گره ها باید بسته و مرتب باشند. تاکید بر کاربرد اسلینگ ها و ابزارهای کارگاه زنی مختلف، متناسب با سازه های مختلف می باشد.
کارگاه Y کوچک:
داوطلبان می بایست طرز کار کارگاه Y را نشان دهند. به این شکل که دو نقطه کارگاهی جدا و نزدیک به هم با گره های مناسب متصل باشد همچنین رعایت زاویه مناسب کارگاه الزامیست. کارگاه ها باید به یک میزان بارگیری شوند و موقعیت مناسبی قرار بگیرد.
محافظ طناب و اسلینگ:
داوطلبان باید از نیاز و اهمیت محافظت از تجهیزات پارچه ای و منسوجاتی که در کارگاه زدن و طناب کشی استفاده می شوند مطلع و آگاه باشند.
مانورها:
بطور کلی: مانورها روی کارگاه های از قبل نصب شده انجام می گیرد.
فرود
کاربران ابزار فرود و ابزار حمایت خود را بر روی طناب کارگاه از قبل نصب شده متصل کرده و طناب حمایت فرود را در دست گرفته، جای گیری مناسب موقعیت فرود را نشان داده همچنین از عملکرد صحیح ابزار اطمینان حاصل می کند. این نحوه کنترل قبل از فرود باید انجام گیرد.
توجه دقیق به موارد زیر ضروری می باشد:
الف) کنترل ایمنی اولین فرود
ب) کنترل ابزار فرود و نحوه صحیح بکارگیری از ابزار حمایت
پ) مطالعه شرایط جوی و تاثیر آن روی طناب ها و شرایط فرود
ج) آگاهی از اتصال صحیح کارگاه ها قبل از نصب ابزارهای فرود و پشتیبان به طناب
د) توجه به قرار گرفتن صحیح طناب روی ابزار فرود و عملکرد آن
ه) توجه داشته باشید که طناب های فرود و حمایت در هم پیچیده و گره نخورند
ی) توجه به نحوه جابجایی کاربر به عنوان مثال، از سکو به روی طناب.
صعود
کاربران باید بتوانند ابزارهای صعود را به روی طناب ها متصل نموده صعود کنند، در انتها در مکان ایمن مستقر شوند و از طناب جدا شوند.
بسیار ضروری است تا زمانیکه از اتصال صحیح ابزار صعود اطمینان حاصل نشده بار به روی آنها وارد نشود.
تعویض ابزار
کاربران باید بتوانند توانایی خود را نسبت به تعویض ابزارهای صعود به فرد و بالعکس نشان دهند.
فرود با ابزار صعود
کاربران باید به وسیله ابزارهای صعود کار فرود را انجام داده به صورتیکه در هنگام پایین آمدن ابزارهای صعود از طناب جدا نشوند.
این مانور جهت فراگیری کاربر در مسافتهای کوتاه آموزش داده می شود و بطور دائم تکرار نمی گردد.
عبور از گره
کاربران باید بتوانند از گره های روی طناب چه به عنوان اتصال دو طناب و یا گره های طناب آسیب دیده به هر دو صورت رفت و برگشت عبور نمایند.
بنابراین کاربران باید توانایی ایجاد گره های متفاوت را به روی طناب داشته باشند (به عنوان مثال گره آلپاین پروانه و گره اتصال دو طناب) تنها گره ای که جهت ایمنی به روی طناب آسیب دیده و یا عبور از گره مسیر می تواند مورد استفاده قرار گیرد گره آلپاین پروانه می باشد. در هنگام عبور از طناب آسیب دیده بهتر است قبل از اینکه کاربر روی طناب قرار بگیرد گره های ایمنی زده شده باشند و در صورت نیاز طناب سالم جایگزین شود. گره می تواند جهت ایمنی بیشتر ابزار فرود به روی طناب ایجاد گردد.
عبور از انحراف (Deviation)
کاربران باید بتوانند از یک مسیر انحراف دار به صورت صعود و فرود عبور نمایند.
کاربران باید آگاه باشند که زاویه شکست طناب در انحراف چه میزان فشاری به روی کارگاه ایجاد می کند.
معمولا در هنگام عبور از انحراف هیچ ابزاری از روی هیچکدام از طناب ها جدا نمی شود. در هنگام عبور دقت شود که از آونگ خارج از کنترل جلوگیری نمایید.
یک آونگ کوچک خارج از کنترل یک خطای جزیی منظور می گردد. و در صورتی که موجب آسیب به کاربر یا دیگران و یا ابزار شود بعنوان خطای بزرگ منظور می گردد.
عبور از کارگاه میانی یا ری بلی (Re belay)
کاربران باید بتوانند از مسیر یک کارگاه میانی به صورت رفت و برگشت در هر نوع از انواع ری بی لی عبور نمایند.
در عبور از کارگاه میانی حتما از اتصال ابزار حمایت دم گاوی استفاده شود که از آسیب به ابزارها، و کاربران جلوگیری شود. بنابراین عبور از یک کارگاه میانی بزرگ می تواند مشابه انتقال طناب به طناب باشد.
در عبور از ری بی لی یک آونگ خارج از کنترل کوچک می تواند به عنوان خطای کوچک منظور گردد. با وجود این یک آونگ خارج از کنترل کوچک که موجب آسیب به کاربر یا ابزار گردد به عنوان خطای بزرگ محاسبه می شود.
انتقال طناب به طناب
کاربران باید بتوانند تکنیک جابجایی خود را از دو رشته طناب مجزا به دو رشته طناب مجزای دیگر در هر فاصله و ارتفاعی انجام دهند.
در هنگام انتقال طناب به طناب ممکن است کاربر یا وضعیت صعود داشته باشد یا وضعیت فرود در هنگام انتقال طناب به طناب کاربر باید به روی ابزار فرود باشد و ابزار صعود را به طناب دیگر انتقال دهد. در هنگام انتقال باید به اتصالات چهار نقطه خود توجه داشته باشند و اشتباها ابزاری را بی موقع از طناب جدا نکنند.
کاربران باید توانایی استفاده از گره به عنوان حمایت و یا ابزار دوم back up را در انتقال طناب به طناب داشته باشند.
برای انتقال طناب به طناب تکنیک های مختلفی می تواند وجود داشته باشد که قابل قبول است. اما باید در نظر داشته باشیم که یک آونگ غیر قابل کنترل و یا جدا کردن یکی از اتصالات در زمان نامناسب می تواند به عنوان خطای بزرگ منظور گردد.
عبور از لبه در ارتفاع
کاربران باید بتوانند از لبه سکویی که در ارتفاع می باشد در هنگام صعود و فرود عبور نمایند.
کاربران برای عبور از لبه سکویی ممکن است با زوایای مختلفی رو به رو گردند که باید توانایی عبور در چنین شرایطی را داشته باشند مثل لبه بالکن یک ساختمان یا یک صخره و یا خاکریز. در هنگام عبور توجه به مسائل ایمنی اعم از کشیدگی طناب به صورت عمودی و افقی و ایجاد شوک به کارگاه الزامی است.
استفاده از صندلی های کار (پودیوم)
کاربران باید توانایی استفاده صحیح و نصب مناسب این ابزار را به تجهیزات شخصی خود داشته باشند. این صندلی به عنوان ابزار جلوگیری از سقوط بشمار نمی آید. صرفا جهت راحتی در زمان معلق بودن به صورت طولانی مدت استفاده می شود.
عبور از محافظ طناب
کاربران باید از شیوه عبور و نصب این ابزار را در جایگاه مناسب به روی طناب آگاه باشند. ممکن است محل اتصال محافظ طناب یا به روی سازه باشد یا به صورت معلق روی طناب باشد، در هر صورت محل قرارگیری مناسب آن مهم می باشد.
حرکت کردن در وضعیت معلق (Climbing)
تعریف عمومی:
کاربران باید بتوانند با استفاده از تکنیک های دسترسی با طناب و با استفاده از دم گاوی ها و ابزارهای جلوگیری از سقوط عمل Climbing را انجام دهند. و نقاط اتصال خود را در این شرایط بطور ایمن حفظ نمایند.
Climbing با دم گاوی ها
کاربران در شرایط مختلف عمودی باید بتوانند با استفاده از دم گاوی های خود صعود نمایند و در این راستا تعادل خود را حفظ نموده و دچار آونگ یا سقوط نشوند. و خود را به نقاط ثابت و مطمئن متصل نمایند.
در اجرای این مانور به هیچ وجه دچار اتصال تک نقطه ای نشوند و دائما به دو یا سه نقطه متصل باشند. و برای اجرا از تکنیک های مناسبی استفاده نمایند تا از آسیب به دم گاوی ها و سرخوردگی احتمالی جلوگیری شود. و در زمان اتصال دم گاوی ها ضربه و شوک به کارگاه و نقاط اتصال وارد نشود و کار با تسلط و آرامش انجام شود.
در این تمرین کاربران باید با توانایی بالا اقدام به اجرای Climbing نمایند و از آونگ و ضربه و بر هم خوردگی تعادل جلوگیری کنند. جهت اجرای این مانور باید در جای مناسب و با ایمنی بالا تمرین نموده تا در شرایط سخت به مشکل برخورد نکنند.
Climbing با ابزارهای جلوگیری از سقوط
کاربران باید با استفاده از لنیاردهای جفتی از سازه های مناسب بالا بروند. و در هنگام صعود نقاط مطمئن و مناسب را حفظ کنند. در هنگام اجرای این مانور باید موقعیت گیری مناسبی را بر روی سازه اجرا نمایند.
این تکنیک ها مرتبط با ابزارهای جلوگیری از سقوط می باشد. بعنوان مثال در هنگام استفاده از این ابزارها باید مسافت سقوط و طول ابزار محاسبه شود تا کاربر در هنگام سقوط با زمین یا اجسام دیگر برخورد نکند. جهت اجرای این مانور باید از هارنس یک سره و شوک گیرهای جذب انرژی و تجهیزات استاندارد استفاده کرد. به منظور جلوگیری از سقوط کاربران باید محل اتصال ابزارهای مناسب را صحیح انتخاب کرده و فاصله ایمنی و ارتفاع مناسب را انتخاب نمایند. هارنس مناسب و اندازه بدن مورد استفاده قرار گیرد. تسمه ها و اتصالات آن کنترل شود و ابزارهای جلوگیری از سقوط در جای مناسب وصل شود.
امداد نجات/ سیستم های بالاکشی:
تعریف عمومی:
کاربران باید توانایی اجرای یک مانور نجات را داشته باشند به شکلی که به شخص مصدوم کمترین آسیب دیدگی وارد شود. در هنگام اجرای مانور نجات باید توجه داشته باشیم تا ابزار حمایت در بهترین موقعیت (فاکتور صفر) باشد و از پیج خوردگی طناب ها جلوگیری شود.
در تمامی سناریوهای نجات باید به کمک های اولیه مخصوصا بیماری معلق بودن (تروما) توجه داشت. باید در هنگام برخورد با مصدوم پاهای او را ماساژ داده و اندام های او را حرکت داده حتی در هنگام تمرینات آزمایشی در هنگام عملیات نجات پایین بودن ابزار حمایت، عدم کنترل انتهای طناب فرود و پیچ خوردگی طناب ها در یکدیگر می تواند خطای کوچک یا بزرگ باشد که باعث مردود شدن کاربر در آزمون گردد.
نجات در حالت فرود
کاربران باید بتوانند عملیات نجات در وضعیت فرود را با یک مصدوم انجام دهند. و در این عملیات بتوانند از هر دو روش نجات در حالت فرود استفاده کنند.
الف) از طناب های مجزا استفاده کنند.
ب) از طناب های مصدوم استفاده کنند.
ج) ممکن است روش دسترسی به مصدوم از سمت بالا یا پایین طناب ها باشد.
د) ارزیابی خطر لحاظ شود
ه) جهت ایمنی بیشتر می توانید در هنگام اجرای عملیات نجات، دستیار هم داشته باشید.
ی) جهت جلوگیری از آسیب به مصدوم همه شرایط مناسب را باید از پیش در نظر گرفت و جعبه کمک های اولیه نیز باید در محل موجود باشد.
ز) آگاهی از بیماری تروما و در نظر گرفتن مناسب ترین موقعیت قرارگیری مصدوم
ژ) آگاهی از ترمز و کنترل مناسب طناب فرود در هنگام عملیات نجات الزامی است.
* نجات بهتر است در ارتفاع و فاصله مناسب انجام شود
* از آدمک می توان استفاده کرد .